In dit lijvige boek wordt een beeld geschetst van het leven en werk van Evert Knevel (1865-1948), een bijna vergeten Ermelose architect die het als kind bepaald niet makkelijk had maar opklom op de maatschappelijke ladder en een gerespecteerd man werd in de Ermelose gemeenschap. Twee zonen traden later in zijn voetspoor en werden ook architect.

Knevel was actief in een periode waarin Ermelo de ontwikkeling doormaakte van arm plattelandsdorpje naar welwarende plaats met vooral veel zorginstellingen. Aanvankelijk was Knevel werkzaam op Veldwijk, maar hij vestigde zich ook al snel als zelfstandig architect en heeft in die hoedanigheid het nieuwe Ermelo een gezicht gegeven.
Aan de hand van de door hem ontworpen panden wordt een inkijkje gegeven in de Ermelose gemeenschap die na 1890 bij het station Ermelo-Veldwijk ontstond. Vele namen en ook nu nog bekende families passeren daarbij de revue.

Dat alles maakt dit boek tot een onmisbare schakel in de geschiedschrijving van Ermelo.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog hield Bep Scherpel een dagboek bij. Ze begon toen ze bijna veertien was, en was in 1945 dus bijna 19 jaar oud. Het originele dagboek bestaat uit een aantal schoolschriften en schriften met harde kaften. Samen vormen zij een uniek document waarin de schrijfster ons niet alleen meeneemt in de alledaagse verwikkelingen in het dorp Loosdrecht, maar zeker ook in haar persoonlijke leven.

In het begin lijkt het alsof er helemaal geen oorlog is. Bep beschrijft het spelen met vriendinnen, de straf die ze kreeg als ze iets had gedaan wat niet mocht, school, de dagelijkse dingen thuis… en af en toe iets over de oorlog. Langzaam maar zeker verandert de toon, inherent aan de leeftijd die ze op dat moment had. De lezer ziet haar als het ware opgroeien tot jonge vrouw.

In dit dagboek passeren vele Loosdrechters uit die tijd de revue en ook is goed te volgen hoe de Tweede Wereldoorlog Loosdrecht raakte.

Beps nicht Annet Werkhoven-Scherpel heeft de dagboekschriften van haar tante volledig getranscribeerd, waardoor het nu in boekvorm is uitgebracht.

Dit boek neemt de lezer mee in de verhalen van gewone mensen uit Gorcum en omgeving, helden die in stilte hebben gestreden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het zijn verhalen van moedige soldaten, dappere verzetsstrijders, mensen die zich schuilhielden om te overleven, en ook van slachtoffers, waaronder de Joodse gemeenschap.

Deze verhalen, die de geschiedenisboeken niet hebben gehaald, verdienen het om gehoord te worden. Ze behoren toe aan mensen van wie de namen niet altijd op monumenten prijken en die ook niet zijn beschreven in boeken, maar wier daden onze vrijheid hebben gevormd. Met pen, met wapens, soms met het hoogste offer van hun leven, hebben zij gestreden voor het kostbare goed van vrijheid. Sjaak Kouwenhoven ziet het als onze plicht om hun verhalen te omarmen en door te geven aan de generaties die na ons komen.

Elisabeth van Oostrum groeide op als oudste kind van een groot katholiek gezin in het zwaar protestantse Ede. Bij het sterfbed van haar moeder haalt ze herinneringen op aan het leven van haar moeder, en aan het leven van haar broers, zus en haarzelf.

Met op de achtergrond bijna 100 jaar katholiek leven, zien we de strijd van het afzetten tegen en loslaten van het geloof, maar ook de zoektocht naar alternatieven en zelfs het goede van de roomse restjes.

Zij zoekt naar mogelijke oorzaken van de verslaving van twee broers en haar zus. Hebben die ook met de rigide geloofsbeleving te maken? In haar werk als wethouder en bestuurder zoekt zij antwoorden om haar familieverhaal een plaats te geven. Dit helpt haar om op een andere wijze naar haar moeder en haar eigen leven te kijken.

‘Dicht op de huid geschreven grijpt de benauwdheid van een kindertijd je bij de strot. Wonderbaarlijk hoe levenskracht, vrijheidsdrang, creativiteit en openheid desondanks hun weg vinden.’ Christa Anbeek, hoogleraar theologie en schrijver van het beste spirituele boek 2019

De simmerske fanfare fan 1958 nimt jo mei werom nei Bert Haanstra’s filmklassiker Fanfare, dy’t mei 2,6 miljoen besikers noch altyd de op ien nei meast besochte Nederlânske spylfilm fan alle tiden is. Hoe ûntstie it idee foar de film,

wa wie Alexander Mackendrick dy’t Haanstra advisearre oer it senario? Wêrom foel de kar op Giethoorn en Diever as film- lokaasje? Wa die de produksje, wa wie de produksjelieder en watfoar ûnderfining hiene de crewleden? Hokker akteurs diene mei en wat wie harren eftergrûn? Wa komponearre de dûbelmars foar de film?

Bysûnder yn dit boek binne de troch Bert Haanstra tekene storyboards, fraaie bûtenlânske Fanfare-filmaffysjes en it iennige bewarre bleaune affysje fan de Fanfare-filmfoarstelling yn Giethoorn. De filmlokaasjefoto’s dy’t assistint-kameraman Anton van Munster makke yn Giethoorn yn de iere maitiid

fan 1958, jouwe in prachtich tiidsbyld fan it wetterdoarp.
Dat en noch folle mear sjogge en lêze jo yn dit prachtige boek grôtfol mei net earder publisearre foto’s, filmaffysjes en dokuminten út de kolleksje fan Eye Filmmuseum en inkele privee-argiven.

RONALD VAN DE VATE (1951) wie wurksum by it KNMI yn De Bilt. Yn 2006 begûn er syn eigen meteorologysk advysburo AMO-meteo. Hy skreau yn 2016 syn earste boek In het voetspoor van Bert Haanstra, in kuiergids mei njoggen kuiers wêrfan’t de folchoarder sjoen wurde kin as in libbenstiidline fan ien fan de grutste filmregisseurs fan Nederlân.